Archive for the ‘ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ’ Category

Προβληματική η συμμετοχή του κ. ΑΝΡΙ ΤΟΝΝΕ στο Jury de l’ Universite de Liege 1996,1997. Παρότι Γάλλος είχε ήδη αφομοιώσει την πρακτική των ελληνικών επιτροπών επιλογής των επιλέκτων με βάση τον ημετερισμό, το νεποτισμό και την κομματικοκρατία (που θεωρητικά τα θεμελιώνουν ο Μάνεσης και ο Μουζέλης μεταξύ άλλων, που ήταν οι υπεράνω πάσης υποψίας ανώτεροι από κάθε άλλο στα θέματα του Συνταγματικού δικαίου και της ανάλυσης του “ελληνικού μοντέλου ή παραδείγματος”). Επειδή ήταν συνδεδεμένος με πανεπιστημιακούς, που ήδη εμπλέκονταν με την περίπτωσή μου, όφειλε να ζητήσει να εξαιρεθεί από κάθε κρίση για την αξία μου.

Ο καλόπιστος επισκέπτης της ιστοσελίδας μπορεί να βρει εδώ στοιχεία που αντιστρέφουν την κρίση του κTonnet Henri. Μπορεί να το συνδυάσει με όσα γράφω στο post “Ambassadeur de Belgique” μέσα σ’ αυτή την ιστοσελίδα μου. Οι παλαιότεροι πνευματικοί πρεσβευτές της Γαλλίας και του Βελγίου δεν πήγαν με τον πανκομματικό νεποτικό ακαδημαισμό της Ελλάδας, αλλά με το δίκαιο. Βλέπε για παράδειγμα τι γράφουν ο κ. Ροζέ Μιλιέξ και ο κ. Γκαστόν Ωφραίρ για τον Παύλο Κριναίο στην ιστοσελίδα μου “Στην οδό Παύλου Κριναίου”, “Εγκώμια για τον Παύλο Κριναίο”.
Όσο καιρό εργαζόμουν στα ελληνικά σχολεία του Βελγίου, αποφάσισα να συνθέσω μια μελέτη για το μυθιστόρημα μετά το 1970 μέχρι και το 1993 και να την υποβάλω στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης, όπου δίδασκε ο καθηγητής Jacques Dubois κοινωνιολογία της λογοτεχνίας μέσα από το βιβλίο του L’ institution litteraire.
Το κίνητρό μου να απευθυνθώ στον κ. Dubois ήταν διπλό : από τη μια ένιωθα μια συναισθηματική και ιδεολογική συγγένεια για αυτό που ξέραμε στην Ελλάδα ως Κοινωνιολογία της Λογοτεχνίας. Θέλεις το βιβλίο του Λούκατς για το ρεαλισμό, που το διάβαζα συνέχεια από το 1958 και έπειτα, θέλεις η Επιθεώρηση Τέχνης, που την έφερνε στο σπίτι ο πατέρας μου μαζί με τη Νέα Εστία, όλα αυτά με έστρεψαν στην έδρα του κ. Ντυμπουά και όχι στον Jean Marie Klinkenberg, του οποίου παρακολούθησα τα μαθήματα για το SENS RHETORIQUE και ο οποίος φαινόταν πολύ πιο σταθερός.
Δεύτερο κίνητρο ήταν να μαζέψω περισσότερα προσόντα, ώστε να μην μπορεί η Διεύθυνση Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων εξωτερικού να μου αρνηθεί τις επίζηλες θέσεις, που διεκδικούσα. Δεν είχα καμιά διάθεση να σπαταλήσω το χρόνο μου, για να γίνω καθηγητής πανεπιστημίου στο εξωτερικό.
Αυτά τα είχα πει στον κ. Ντυμπουά, ο οποίος ήταν θετικός μέχρι το 1995. Ομως την Άνοιξη του 1996, όταν του παρουσίασα τυπωμένο ένα διορθωμένο αντίγραφο της έργασίας μου, μου πρόβαλε την άρνησή του. Μου είπε ότι και να έφευγα από το Βέλγιο, αφού η απόσπασή μου έληγε, θα μπορούσα να συνεχίσω να επεξεργάζομαι το δοκίμιό μου. Εγώ βέβαια δεν επιθυμούσα κάτι τέτοιο, δεν επιδίωκα καν ένα δίπλωμα πια και πήγα και κατέθεσα το βιβλίο μου στη γραμματεία.
Παράλληλα υπήρξαν και παρεμβάσεις και εκ μέρους ελληνικών παραγόντων. Το ωραίο είναι ότι το Πανεπιστήμιο της Λιέγης προέβη ουσιαστικά σε μια διοικητική πράξη, δεν έκρινε στο βάθος τη μελέτη μου. Δεν μπορούσε άλλωστε να το κάνει, αφού ο κ. Ντυμπουά δεν ήξερε κοινωνιολογία, ούτε Ντυρκέμ, ούτε Βέμπερ, ούτε Αμερικάνους, ούτε ιντεριαξιονισμό, ούτε κοινωνική ψυχολογία..
Ετσι ο JACQUES DUBOIS άλλαξε στάση και δήλωσε ότι δε συνεχίζει να διευθύνει την εργασία μου. Πρότεινε δε να αναλάβει την παρακολούθηση ο André Deisser και αυτό την τελευταία στιγμή. Το κίνητρό τους ήταν να κατοχυρώσουν τη θέση του κ. Ντεισσέρ στο Πανεπιστήμιο και να μην υπήρχε ανταγωνιστής. Αυτό δηλώνει η εσπευσμένη αποδοχή εκ μέρους του Πανεπιστημίου της Λιέγης μιας διδακτορικής διατριβής του κ. Ντεισσέρ, που ώς τότε ήταν απλός καθηγητής λυκείου. Την όλη υπόθεση σιγοντάριζε η επίσημη ελληνική πλευρά. Ενδεικτικό είναι ότι στα τέλη της δεκαετίας του ’90 η ΕΡΤ παρουσίασε το προφίλ του κ. Ντεισσέρ στα κρατικά κανάλια.
Τέλος, εγώ, ερχόμενος στην Αθήνα, έλαβα υπόψη τις διορθώσεις που μου είχαν προτείνει στο jury του 1996 και υπέβαλα ένα νέο κείμενο διορθωμένο, το 1997, μολονότι δε χρειαζόμουν ένα δεύτερο διδακτορικό.
Για μεγαλύτερη δήθεν αντικειμενικότητα το Πανεπιστήμιο Λιέγης κάλεσε και τον Γάλλο καθηγητή, Ανρί Τοννέ, ο οποίος όμως, όπως το δηλώνει ο ίδιος σε επιστολή του, δε γνωρίζει καθόλου από κοινωνιολογία της λογοτεχνίας και είναι απλά γραμματολόγος.
Παραδίδω το γαλλικό αυτό βιβλίο διορθωμένο σε κοινή θέα και μπορεί ο κάθε ειδικός να το δει. Αν το βιβλίο υποβαλλόταν στη Γαλλία, τώρα θα θεωρούνταν πρωτοποριακό. Αλλά στο Βέλγιο είναι φαίνεται αλλιώς.

Αντίθετα συνέβη με το διδακτορικό του κ. Γ. Βέλτσου. Μολονότι ο καθηγητής του Ν. Πουλαντζάς δε συμφωνούσε με τις θέσεις του κ. Βέλτσου, που έτειναν προς ένα μυστικισμό της γλώσσας ως ενέργειας, παρόλα αυτά του έδωσε το Τυπωθήτω.

Βλ ανάλογα στοιχεία στο λήμμα Ambassadeur εδώ, σ’αυτή την ιστοσελίδα.

Τον Απρίλη του 2010 προσέφερα στο μορφωτικό ακόλουθο της Κυπριακής Πρεσβείας στην Αθήνα ορισμένα στοιχεία για τον πατέρα μου, κάποιες φωτογραφίες, ορισμένα επίσημα ντοκουμέντα, και τις ιδιόγραφες αιτήσεις του Παύλου Κριναίου προς την Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών και προς την εφημερίδα Βραδυνή. Τα παρέλαβαν οι κκ. Λυμπουρής και Χατζηθωμάς.
Η Κυπριακή Πρεσβεία μου έστειλε ευγενικά την παρακάτω ευχαριστήρια επιστολή.

.

Σχόλιο σημερινό του Μπάμπη Μιχαηλίδη Κριναίου : Η εισήγησή μου εκείνη στη Σχολή Ζηρίδη το 1978 οφειλόταν στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να δημιουργηθεί στην Ελλάδα μια ενιαία ατζέντα για τα ζητήματα της λογοτεχνίας και του πολιτισμού, ώστε να μπει μια τάξη στο χάος των αντιλήψεων των Νεοελλήνων γύρω από τα ζητήματα αυτά. Το γεγονός ότι το ίδιο το ΥΠΕΠΘ πολύ αργότερα εξέδωσε βιβλίο
με τίτλο Λεξικό των όρων (για τη λογοτεχνία), δείχνει τη μεγάλη σημασία της εισαγωγής ενιαίας ορολογίας γύρω από τη λογοτεχνία στην Εκπαίδευση.

Ήμουν μάλιστα τυχερός, γιατί ακροατές μου ήταν και οι πολύ γνωστοί, κ. Νικήτας Παρίσης και Μάριος Μιχαηλίδης.

Ο Παύλος Κριναίος στο Μεσοπόλεμο είχε κάνει πράξη ό,τι ο ROLAND BARTHES θεωρητικοποίησε μετά από 30 χρόνια.

Παραθέτω εδώ την ανάλυση που κάνει στο κατς ο Ρολάν Μπαρτ (Μυθολογίες, κεφ. Ο κόσμος του «κατς»):
«Αρετή του κατς είναι ότι σαν θέαμα παρουσιάζει κάτι υπερβολικό..Εχουμε εδώ έναν εμφαντικό τόνο, που σίγουρα θα χαρακτήριζε το αρχαίο θέατρο. Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ότι το κατς είναι αγώνισμα εξευτελιστικό. Όμως το κατς δεν είναι αγώνισμα, είναι θέαμα… Όπως και στο θέατρο, η σωματική διάπλαση εκφράζει με υπερβολή το ρόλο που έχει επιφυλαχθεί για τον κάθε αγωνιστή. Ο Thauvin, πενηντάρης, πλαδαρός, που η άφυλη εμφάνισή του προκαλεί γυναικεία παρατσούκλια, ενσαρκώνει όλα τα χαρακτηριστικά της αισχρότητας, γιατί ρόλος του είναι να αναπαρασταίνει αυτό που στη λαϊκή συνείδηση είναι το «παλιοτόμαρο»…

Ο Παύλος Κριναίος το είχε κάνει πράξη με τη σημειολογικη δημοσιογραφία του στις αθλητικές εφημερίδες του Μεσοπολέμου τριάντα χρόνια παλιότερα από τον Ρολάν Μπαρτ.

Με την εισαγωγή πομπωδών τίτλων εξάλλου ο Παύλος Κριναίος ήταν εκείνος που βρήκε τον Ολυμπιακό μικρή ομάδα, που μόλις είχε αρχίσει να διακρίνεται (βλ Γ Κουσουνέλου, Ο θρύλος ξαναζεί, εκδόσεις Γ. Λιόσης) και τον ονομάτισε πρώτος «ΘΡΥΛΟ», «ΚΟΚΚΙΝΗ ΘΥΕΛΛΑ», και ο Ολυμπιακός χάρη στις εφημερίδες που ο Παύλος Κριναίος διεύθυνε και στις οποίες έγραφε τους ποιητικά πομπώδικους τίτλους, έγινε πραγματικός θλύλος.
Βλέπε και το Βίντεο του Παύλου Κριναίου.

Αντλώ τα σχετικά με την προσφορά του ΠΑΥΛΟΥ ΚΡΙΝΑΙΟΥ στον αθλητικό τύπο από τα όσα γραφει ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος σε άρθρα του αναρτημένα στο Ιντερνετ. Ιδίως για τον Παύλο Κριναίο ως δημιουργό του μιντιακού Τζιμ Λόντου.
Υπάρχουν κάποιες τις μικρές ανακρίβειες στο άρθρο αυτό. Για παράδειγμα τα όσα αναφέρει για τη «ζωολογία του γιου του Παύλου Κριναίου» έχω να πω ότι την εποχή του μεσοπολέμου δεν είχε παντρευτεί ακόμα ο Παύλος Κριναίος.

«Στην Αμερική, αναζήτησα και βρήκα παλιές εφημερίδες της εποχής του Λόντου.
Γύρω στα 1935 κυκλοφορούσανε στην Ελλάδα δύο αθλητικές εφημερίδες. Ο «Αθλητισμός», του Παύλου Κριναίου κι ο «Αθλητικός Τύπος», του Γιώργου Ζαμαρία. Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή η πρώτη, Τρίτη, Πέμπτη Σάββατο η άλλη. Τότε, όμως, δεν υπήρχανε μεγάλα συνεχόμενα αθλητικά γεγονότα και η κυκλοφορία τους δεν πήγαινε καλά.
Ο Κριναίος, λοιπόν, παίρνει μια μέρα τη ζωολογία του γιου του, κόβει ένα γορίλα και στη θέση του κεφαλιού του κολλάει κάποιο ανθρωπόμορφο τέρας. Κι ο αθεόφοβος το δημοσιεύει σαν αντίπαλο του Λόντου, κάνει και μια φοβερή περιγραφή του αγώνα, που τέλειωνε με θρίαμβο φυσικά του Έλληνα με το αεροπλανικό κόλπο…
Ο Ζαμαρίας φρίαξε και να τι σκέφτηκε για να έχει κι εκείνος μια αποκλειστική επιτυχία, γύρω από το Λόντο-είδωλο, που συνέπαιρνε τότε το πανελλήνιο: Τον βάζει και παλεύει τάχα με τον πρωταθλητή της Ιαπωνίας, που φυσικά τον κατατροπώνει. Αλλά δεν ήτανε μόνο αυτό. Ο ευφάνταστος εκδότης, αποσκοπώντας στην αύξηση της κυκλοφορίας του, αναγγέλει την περιγραφή μιας σειράς από αγώνες του Λόντου με σαμουράι πρωταθλητές του ζίου ζίτσου και του τζούντο, που τους έστελνε ο αυτοκράτορας στην Αμερική για να ξεπλύνουνε την ντροπή… Και να την Πέμπτη, έχει στην εφημερίδα του όχι μόνο μακροσκελή περιγραφή του αγώνα, αλλά και την φριχτή εικόνα του πρώτου σαμουράι, που μετά την ήττα του κάνει χαρακίρι…
Πανζουρλισμός στους γαβριάδες της Αθήνας που φλέγονται από ασυγκράτητα πατριωτικά αισθήματα και όλοι τώρα περιμένουνε το τρίτο ματς που θα έχει ο Ζαμαρίας την Τρίτη.

Τρελάθηκε ο Κριναίος. Πού να κοιμηθεί, που ο ανταγωνιστής τού πήρε όλους τους αναγνώστες… Πρωί-πρωί όμως την Κυριακή φτάνει στο τυπογραφείο, έχοντας μαζί του έναν έμπιστο τυπογράφο. Τον καθίζει στη λινοτυπική μηχανή κι αρχίζει να του υπαγορεύει τις αλλεπάλληλες νίκες του Λόντου, στην ίδια και μόνη νύχτα, επί των υπολοίπων σαμουράι, που ο ένας μετά τον άλλο σκάνε σαν αργίτικα καρπούζια στο καναβάτσο… Και o διάδοχος του ιαπωνικού θρόνου τους διατάζει να μη κάνουν χαρακίρι, αλλά ν΄αποσυρθούν ισοβίως σε ιερή παγόδα!

Και ο αμίμητος Παύλος δικαιολογούσε την πρώιμη αυτή περιγραφή, λόγω της… διαφοράς της ώρας! Να λοιπόν που από τη χρυσή εποχή της επαγγελματικής πάλης δεν οφελήθηκε μόνο ο Τζιμ Λόντος, που έγινε δισεκατομμυριούχος, αλλά και οι εκδότες των αθλητικών εφημερίδων της Αθήνας.
Αυτά για το θρυλικό Τζιμ Λόντο και τη δυάδα των αθλητικών εκδοτών, που παρακολουθούσανε το βίο και την πολιτεία του και περιγράφανε, ακόμη και φανταστικούς θριάμβους του…

Όσο για τον Γιώργο Ζαμαρία αντέχει ακόμη και διευθύνει στο Παρίσι το εκεί Πρακτορείο Ελληνικού Τύπου.

Διάδοχος του Κριναίου στις περιγραφές των αγώνων ελευθέρας πάλης στην Ελλάδα, θεωρείται ο Τόλης Γαρουφαλής.
(Σημ. του Μπάμπη Μιχαηλίδη Κριναίου. Θυμάμαι πάντα με συγκίνηση τον αείμνηστο μεγάλο φίλο του πατέρα μου, τον Τόλη Γαρουφαλλή, τον οποίο είχε κάνει ο κ. Μπόμπολας αρχισυντάκτη στο ΕΘΝΟΣ. Ο πατέρας μου με πήγαινε συχνά στο σπίτι του στα σύνορα Θησείου Πετραλώνων, και χαιρόμουν να μαζεύω τζίτζιφα από τη τζιτζιφιά που υπήρχε στην αυλή του.)
.. Πάντως, πρώτος διδάξας παραμυθάς ήταν ο Παύλος Κριναίος, πολύ παραστατικός και γλαφυρός, που ξεκίνησε, σε νεαρή ηλικία, από περιγραφές αγώνων πάλης και προχώρησε σε επιφυλλίδες μυθιστορηματικών συνεχειών Τσακιτζήδων και Σωματοφυλάκων και αρπαγές σε χαρέμια…
Τον θυμάμαι τον κυρ Παύλο, τον Κύπριο αυτό ποιητή ( είχε κυκλοφορήσει και συλλογή ποιημάτων ) και αρχιπαραμυθά, να συγκεντρώνει γύρω του τυπογράφους και νεοσσούς της αθλητικογραφίας και να τους διηγείται από περιπέτειες του παλαιστή Βακιρλή στις ζούγκλες της Αφρικής ως τους εκβιασμούς της Μαφίας στο Σικάγο κατά του Λόντου… Ούτε ο ίδιος, ούτε οι ακροατές του πιστεύανε λέξη, αλλά οι διηγήσεις του ήτανε τόσο απίθανα συναρπαστικές, που όλοι κρεμόμαστε από το στόμα του… Φόρτε του ήτανε ο Αλέξανδρος Δουμάς με τους «Τρεις Σωματοφύλακες», σε ρητορικό ύφος:
—Λοιπόν, που λέτε πουλενάκια, μια μέρα ο Δουμάς έγραψε πως ο Άθως τρυπήθηκε μπαμπέσικα από το ξίφος χαφιέ του καρδιναλίου Ρισελιέ κι εξέπνευσε… Τι ‘τανε να το γράψει στη συνέχεια της λαϊκής επιφυλλίδας της εφημερίδας του Κλεμανσό; Κάτω από τον εξώστη της αρχίσανε να συρρέουνε τα πλήθη των συνοικιών των Παρισίων και νομίζω μόνο ο Κουασιμόδος έλειπε, γιατί ο δυστυχής και γράμματα δεν ήξερε και κωφός ήταν εκ γενετής… Όλοι λοιπόν μαζί, γαβριάδες, πλύστρες, νταβατζήδες και χασάπηδες, ζητούσανε τον Δουμά να λογοδοτήσει γιατί απόθανε τον δημοφιλή τους ήρωα, τον αγγελόμορφο και θαρραλέο μονομάχο της αδικίας, τον ‘Αθω… Τα χρειάστηκε ο συγγραφέας, βγήκε στον εξώστη και σήκωσε τα χέρια για να σταματήσει το ομαδικό γιουχάισμα… Κι όταν έγινε απόλυτη ησυχία ο Αλέξανδρος Δουμάς φώναξε: «Αγαπητοί μου αναγνώστες κι εσείς κυράτσες του Παρισιού που δεν γνωρίζετε ανάγνωση, σας αναγγέλλω τούτη την χαρμόσυνον είδηση: Ότι ο πολυαγαπημένος σας Άθως δεν απόθανε, μόνο ευρίσκεται κλινήρης εις το νοσοκομείον της Αγίας Θέκλας και αύριον πρωίάν εξορμά και πάλιν ξιφήρης παρά τω πλευρω) του Ντ’ Αρτανιάν, του Άραμι και του Πάρθου…».
Κι ο Κριναίος τέλειωνε με το επιμύθιο, ότι ο λαός των Παρισίων έδινε κουράγιο στον Δουμά να σηκώνει ακόμη και πεθαμένους και να συνεχίζει τις περιπέτειες των ξιφομάχων.
Κι ο λαός των Αθηνών, με την αγορά του «Αθλητισμού» παρότρυνε τον Παύλο Κριναίο να συναρπάζει με τις φανταστικές περιγραφές των παλαιστικών αγώνων…
Μόνο που τώρα ο αγαπητός μας Παύλος Κριναίος βρίσκεται κλινήρης στη Γενική Κλινική, μετά από μια επώδυνη εγχείριση. Του ευχόμαστε σύντομα να εξορμήσει ξιφήρης κι αυτός για το σπίτι του, όπου θα ξεκουράζεται από τον κάματο εκατοντάδων χιλιάδων χειρογράφων, γράφοντας πια μόνο τα εμπνευσμένα και γλαφυρότατα ποιήματα του…
Το αφιέρωμα αυτό στον Λόντο και στον Κριναίο δημοσιεύτηκε στις «Εικόνες» λίγο καιρό πριν πεθάνει ο τελευταίος.
Γιατί ο Παύλος Κριναίος ήταν μοναδικός και στις περιγραφές ποδοσφαιρικών αγώνων της εποχής των Ανδριανόπουλων, του Μεσάρη, του Γιάμαλη, του Βικελίδη… Μόνο το μαθητούδι του, ο Τόλης Γαρουφαλής, ασπρομάλλης πια, πήγε και είπε δυο λόγια στο δάσκαλο, αυτόν που είχε καθιερώσει στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων τους τίτλους:

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΚΡΙΝΑΙΟΣ ΟΝΟΜΑΣΕ
τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ : «Θρύλος», «Κόκκινη θύελλα», ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ : «Τριφύλλι», «Σταυραετοί» και «Αετοί του Βορρά», ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ : «Ελαφρά Ταξιαρχία», ΤΟ ΦΩΣΤΗΡΑ :«Φονεύς των Γιγάντων»…»
Από το βιβλίο του Δ. ΛΙΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ ( Έλληνες, υπέροχοι, απίθανοι και τρελοί εκδόσεις Γιάννης Β. Βασδέκης 1988 ).»

Σημ. Ο Δ. Λιμπερόπουλος μεταξύ άλλων είναι και ο βιογράφος του Αριστοτέλη Ωνάση.

Σχόλιο σημερινό : Αν επρόκειτο για συνυποψηφίους μου, των οποίων τα προσόντα διέφεραν ποσοτικά από τα δικά μου, δε θα το μνημόνευα καν. Αλλά εδώ το πράγμα διαφέρει, γιατί ο συνυποψήφιός μου δεν πληρούσε καν τον όρο της γνώσης της γαλλικής γλώσσας, που ήταν όρος sine qua non της προκήρυξης εκείνου του διαγωνισμού.

Προς την ΟΛΜΕ      Δευτέρα, 1 Ιουνίου 1998

Σας έχω ήδη στείλει τη διαμαρτυρία αυτή.

Επιμένω και επανέρχομαι, γιατί σχετίζεται με τα τρέχοντα προβλήματα του κλάδου.

Ζητώ να γίνει καταγγελία στο Υπουργείο, και δεν έχω να κερδίσω τίποτα. Ισως μάλιστα ο λόγος που χάνω ακόμα και σήμερα είναι, γιατί για μένα ο συνδικαλισμός είναι και προσωπική φιλοσοφία.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΔΥΟ ΚΡΙΣΕΙΣ

1.     ΓΙΑ ΘΕΣΕΙΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ
2.     ΓΙΑ ΘΕΣΕΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ.
3.     ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΜΕ. Ο ΒΑΘΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΣ ΜΕ 25 ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΕΧΕΙ ΠΕΝΤΕ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. ΣΥΓΧΩΡΕΙΣΤΕ ΤΟΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟ, ΑΛΛΑ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ, ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ;
4.     ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ. ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ. ΑΝ ΛΕΤΕ ΟΧΙ, ΑΣ ΤΙΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ, ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΔΗΛΩΣΕΤΕ. ΔΕ ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ  ΤΟΥ ΥΠΕΠΘ ΓΙΑ ΤΙΣ ΘΈΣΕΙΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ  ( Οι συνεντεύξεις έγιναν σήμερα, Πέμπτη, 14 Μαΐου 1998)

Χαράλαμπος Μιχαηλίδης

Διδάκτωρ της Φιλοσοφίας

Καθηγητής στο Βαρβάκειο Λύκειο

Οδός Νεμέας 12, Σεπόλια (Αγιος Μελέτης Τηλ. 5121409 )                                                                         

Οποιος μπαίνει εδώ, ας εγκαταλείψει κάθε ελπίδα

Με άλλα λόγια  περί του Διαγωνισμού για τις θέσεις των Συντονιστών-συμβούλων για τα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού, που διενεργείται από το ΥΠΕΠΘ.

Είχα για μια ακόμη φορά την τύχη να συμμετάσχω σε παρόμοιο διαγωνισμό και πίστεψα προς στιγμήν ότι ο αέρας του εκσυγχρονισμού θα σάρωνε το εμπόδιο, που εμπόδιζε ως τώρα να λάμψει η αλήθεια και να αναδειχθούν οι άξιοι.

Όμως η αρχική μου αισιοδοξία μετριάστηκε κάπως, όταν έρριξα μια ματιά στη δομή των κριτηρίων. Κατάλαβα ότι  το αποτέλεσμα είναι ήδη προδικασμένο, αφού η σύνθεση της μοριοδότητησης στηρίζεται στο γνωστό σόφισμα, το δις δύο και τρία, που όπως και να το υπολογίσεις, πάντα θα έχεις εσύ το λάθος και ο υπουργικός προστατευόμενος θάχει πάντα το δίκιο. 

Ιδού λοιπόν ο πίνακας μοριοδότησης. Ο ήδη διατελέσας ημέτερος πριμοδοτείται τουλάχιστο με δέκα μονάδες παραπάνω από σένα, που έστω και αν το αξίζεις, θα απορριφθείς.

Σήμερα λοιπόν, στις 14 Μαϊου 1998, εγώ ο Μιχαηλίδης  κλήθηκα να παρουσιαστώ για το δεύτερο μέρος της υποτιθέμενης κρίσης.

Στον προθάλαμο του 7ου ορόφου του ΥΠΕΠΘ συνάντησα συνυποψήφιους, που μολονότι δε γνώριζαν ούτε καν το όνομα του Roman Jacobson, ωστόσο βγαίνοντας μας είπαν ότι το δεκαπενταμελές συμβούλιο κρίσης ήταν πολύ φιλικό μαζί τους (Για παράδειγμα ο κύριος Γιώργος χ, δάσκαλος, που χαριστικά είχε έκτακτα ακριβοπληρωμένα μαθήματα στο Ευρωπαϊκό Σχολείο Βρυξελλών).

Καθώς ήλθε η σειρά μου, κατά τις δώδεκα και μισή, έμπαινα στην αίθουσα της συνέντευξης περιμένοντας ότι τουλάχιστο θα είχα και γω την ίδια τύχη. Αλλά με το που κάθησα στη θέση του εξεταζομένου δέχθηκα παρατηρήσεις από την πλευρά του προέδρου του δεκαπενταμελούς συμβουλίου κρίσης, κυρίου Χριστόφορου Χαραλαμπάκη.

-Δέχεστε ότι ο διαγωνισμός είναι αντικειμενικός;

-Οχι, γιατί η δομή της μοριοδότησης ευνοεί εκείνους που έχουν ήδη διατελέσει σύμβουλοι, διευθυντές. Αν είχαν πάρει τη θέση αυτή με μέσον, και αν υποθέσουμε ότι διαγωνιζόμενοι τώρα θα αποδειχθούν κατώτεροι από μένα, θα  ήταν σα να επαναλαμβάνετε την ανομία καθ¨υποτροπήν.

-Εχετε κάνει ένσταση για την πρώτη φάση του διαγωνισμού;

-Ναι έχω κάνει  ένσταση, γιατί ο εισηγητής δεν ήταν αντικειμενικός. Δε μου υπολόγισε  μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, μολονότι είχα από το 1991 εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης ως ελεύθερος σπουδαστής με σκοπό να εκπονήσω ένα δεύτερο διδακτορικό. Και αντί να εκτιμήσει μελέτη μου γραμμένη στα γαλλικά με τίτλο Για μια ερμηνεία της ανανέωσης του αφηγηματικού γένους στην Ελλάδα μετά το 1970, αντίθετα με μέμφθηκε, γιατί είχα γράψει στο βιογραφικό μου τη φράση “Τα γαλλικά όχι μόνο τα γνωρίζω άριστα, αλλά συγγράφω ακόμα και διατριβές τετρακοσίων σελίδων.”

-Βλέπω ότι πηγαίνετε στα δικαστήρια, γιατί νομίζετε ότι σας αδικούμε. Αν κρίνετε ότι ο διαγωνισμός δεν είναι αντικειμενικός, τότε δεν έπρεπε να λάβετε μέρος.(Σημ. Για το σημείο αυτό εξοργίστηκαν εκείνοι  οι συνέδελφοί μου στο Βαρβάκειο, που τους διάβασα αυτό το χωρίο, λέγοντάς μου ότι θυμίζει μουσολινικό δικαστήριο)

-Οχι, πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει στη χώρα. Θεωρώ ότι όσο περνάει ο καιρός και αφού έχουμε μπει στην ΕΕ, τόσο περισσότερο θα μετράει ο ορθός λόγος (όχι η λεγόμενη λογοκρατία) και τόσο περισσότερο θα περιορίζεται ο εθνικισμός και το θρησκόληπτο πνεύμα.

Εντωμεταξύ ο εκ των εξεταστών κύριος Δαμανάκης σχολιάζει με το διπλανό του τα λόγια μου. Και κάνω παρατήρηση ότι δεν επιτρέπεται παρουσία μου να κάνει σχόλια.

Χαραλαμπάκης: -Δεν έχετε δημοσιεύσει σε επιστημονικά περιοδικά.

-Εχω όμως δημοσιεύσει τη μελέτη μου Η μεταβολή της δομής του νεοελληνικού μυθιστορήματος και η νεοελληνική κοινωνία. Εχω έπίσης δημοσιεύσει μελέτη για την κοινωνιοποιητική λειτουργία του σχολείου στη Φιλολογική. Εχω ακόμα δημοσιεύσει έξη άρθρα και σημειώματα σε εφημερίδες.

-Αυτά δεν πιάνονται.. Συνέχεια μας λέτε για τα προσόντα σας, γιατί δεν αφήνετε να το κρίνουν άλλοι.

-Μα παρερμηνεύετε αυτά που λέω. Επειδή οι άλλοι (δηλαδή πάντα ένας, ο εκάστοτε  εκπρόσωπος του ΥΠΕΠΘ) αρνούνται την καταφανή υπεροχή μου σε σχέση με όσους τουλάχιστο έχω γνωρίσει, γι¨αυτό αναγκάζομαι να αμυνθώ. Μελετώ τη μοντέρνα λογοτεχνία με τρόπο διεπιστημονικό, κάτι που δεν το έχει κάνει άλλος.

-Χαραλαμπάκης, απευθυνόμενος στη  γραμματέα: -Να γράψετε ότι ο κύριος Μιχαηλίδης με πλησίασε στο διάδρομο και μου έδωσε ένα χαρτί, όπου μου έλεγε τη γνώμη του για ένα βιβλίο μου. Αυτό είναι επίμεμπτο.

ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ-Αυτό πια!  και απευθυνόμενος στη γραμματέα της λέω να γράψει και τη δική μου τοποθέτηση. “Καθώς τα μέλη της επιτροπής είχαν βγει έξω και μίλαγαν με μας, τους υποψηφίους, εγώ ρώτησα ποιος είναι ο κύριος Χαραλαμπάκης και αφού το βρήκα του ενεχείρισα ένα δίφυλλο όπου ήταν δακτυλογραφημένο κείμενο από βιβλίο του για το σουρρεαλισμό. Του είπα τη γνώμη μου σε επιστημονικό επίπεδο για τις επιστημονικές του επιλογές που ενώ είναι το ζητούμενο φιγουράριζαν στην αρχή της μελέτης.. Δεν έχει χαρακτήρα γλυψίματος, αφού μάλιστα πάνω στην αρχή του κείμενου του γράφω Μιχαηλίδης συμφωνεί εν μέρει  και λίγο πιο κάτω ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΔΙΑΦΩΝΕΙ. Γιατί, ενώ ο κύριος Χαραλαμπάκης σωστά απορρίπτει την καθαρά γλωσσολογική ανάλυση των λογοτεχνημάτων, πηγαίνει στις τρεις γενικότατες ισοτοπίες Ανθρωπος-Λόγος-Κόσμος,[1] πράγμα κοινότοπο. Και κει σημείωσα τη διαφωνία μου, επειδή παρακάμπτει την ιστορία.( Οχι λοιπόν γλύψιμο, αλλά κίνηση ρουά και ματ ήταν η τέτοια επίδοση του σχολίου μου, εφόσον  οδηγούσε στην ίδια την καρδιά ανεφοδιασμού του κατά σύμβαση εξεταστού μου και αποκάλυπτε ότι ο α πριόρι τρόπος χρήσης του επιχειρήματός του είναι η απουσία ακριβώς επιχειρημάτων. Ετσι ο αληθινός εξεταζόμενος και νυν πρόεδρος γεννάει το ερώτημα πώς και έγινε εξεταστής εκείνου που μπορεί να ερωτά και που λόγω Ελλάδας είναι πάλι εξεταζόμενος.   Και ο κύριος Χαραλαμπάκης παρακαλούσε να μην εισέλθουμε  σ΄ αυτό το θέμα, προφανώς φυγομαχώντας, αφού επιστήμη δε σημαίνει λήψη του  ζητουμένου).

Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή άρχισε να με εξετάζει ο καθηγητής των γαλλικών..

Δε θα κάνω άλλο σχόλιο, παρά μόνο το εξής. Ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΠΘ θέλησε να μου δώσει ένα μάθημα, επειδή είχα προσφύγει στο Δικαστήριο για άλλη παλιότερη αδικία.

Αυτή η κρυφή προσυνεννόηση είναι το επίμεμπτο και όχι η ενώπιον όλων επίδοση ενός σχολίου στον ιερο-εξεταστή μου.

Δίδαγμα: Θα απορρίπτεσαι και θα είσαι πεισμένος γι’ αυτό  (παρά τις προφάνειες).

Αν όμως η κριτική μας ικανότητα ακυρώνεται με τον τρόπο αυτό, ας μην τα βάζουμε τότε με τον καημένο τον εκπαιδευτικό, γιατί τάχα δεν έχει ικανότητες. Δε θέλουν να έχει ικανότητες.

Είναι χομεϊνικά παράλογο να έχει ένας εκπαιδευτικός τόσα πολλά προσόντα και να ανακηρύσσεται στάσιμος από το ΥΠΕΠΘ. Το μήκος κύματος της χώρας εντοπίζεται ακριβώς σ’αυτή τη διαδικασία.

Η “αρκετά συχνή αδιαφάνεια”που διαπιστώνεται στο αξιακό τοπίο της πνευματικής Ελλάδας και παρουσιάζεται και στα “Νέα” της 10ης Μαρτίου 2011 κάπως αντανακλά και την περίπτωση παραγκωνισμού μου για επίζηλες θέσεις, που καταλήφθηκαν τελικά από συγγενείς τέως υπουργού της ΝΔ και πρεσβευτή σε γαλλόφωνες χώρες.

Η προφάνεια αυτής της αναξιοκρατικής πράξης του ΥΠΕΠΘ βρίσκεται στο ότι ο συνυποψήφιος δεν πληρούσε καν τον όρο του διαγωνισμού,τη γνώση της γαλλικής γλώσσας σε επίπεδο σουπεριέρ ΙΙ, πράγμα που ήταν conditio sine qua non. Αλλιώς, αν επρόκειτο για ποσοτικά μόνο διαφέροντες υποψηφίους, δεν θα κάναμε καν λόγο, αφού ξέρουμε τι γίνεται με το νεποτισμό στην Ελλάδα.